Çocuk olmak
istiyorum.!
“Sen zaten daha büyümedin ki” diyenlere inat daha da küçük
olmak istiyorum. Akşam eve 15 dakika dahi geç kalamamak istiyorum mesela. Yahut
aşağıdan anneme su şişesi atması için bağırmak istiyorum; boyum zile basmaya
yetişmediği için.
Çocuk olmak
istiyorum.
Okula erken
geldiğinde kitap okuyup çay içmek de güzel ama ben okula bile bile vaktinden
çok önce gidip ders başlayana kadar top oynamak istiyorum. “1 Milyon Liralık”
top için para birleştirip kan ter içinde kaldığım arkadaşlarımla “öğretmen
zilinden” hemen önce derse girmek istiyorum.
Çocuk olmak
istiyorum.!
Devamsızlık hakkı
nedir bilmediğimiz günlerde okuldan kaçarak değil de; ders aralarında yahut
okul çıkışında bir şeyler paylaşmak istiyorum mesela. Öyle siyasi, edebi, yahut
,ilmi şeyler değil bahsettiklerim ha. Mesela yeni aldığım kalemin arkasından
silgi çıkışını ballandıra ballandıra anlatmak istiyorum. Sırf içinden çıkan “taso”
için yediğimiz cipsler hakkında efsaneler anlatmak istiyorum. “Oğlum bizim bi
arkadaşa bi cipsten 3 tane taso çıkmış var yaaa” demek istiyorum, en az yazının
dipnotunda taso kelimesine dipnot vermek istemediğim kadar.
Çocuk olmak
istiyorum.!
En büyük sorunumun
eve verilen ödevi yetiştirip yıldızlı beş almak olduğu günleri ve günün sonunda
silgimi kaybetmediysem en mutlu benim olduğum zamanları istiyorum.
Çocuk olmak
istiyorum.!
Çöp kutusunun önünde
uzun uzun kalem açışlarımız ve öğretmenimize koşulsuz şartsız itaatimizi
hasretle anıyorum örneğin. Teneffüslerde “önümüze gelene bin tekme” atışlarımıza kızsa da.
Çocuk olmak
istiyorum.!
Terleyince sırtıma
havlu konulsun ve sıkı sıkıya tembih edilsin istiyorum “Sakın soğuk su içme!”.
Sabah erken kalktığımda, karnım ağrıyor bahanesini kullanmak için yine de soğuk
su imek istiyorum.
Çocuk olmak
istiyorum.!
En çok da sağ
omzumdaki melek yazmaya devam ederken, sol kolumdakinin hiç ama hiç bir şey
yazmadığı günler için istiyorum. An be an zarara uğradığım “büyüklük” günlerim
aksine…
